Tablica wielowymiarowa w rekurencji

Question

Cześć! W poniższym kodzie natknąłem się na problem z przyjęciem tablicy wielowymiarowej przez funkcje. Funkcja oczekuję ponownie określenia wielkości tablicy ? O co chodzi?

Poniżej wklejam błędy. Proszę o wsparcie, jeśli ktoś miał już z takim czymś styczność. (działanie programu jest tutaj raczej nieistotne, więc nie tłumacze)

---

Answer 1

cin >> n;

int tab[n][n];

W C++ nie tworzy się tablic w ten sposób. g++ pozwala na takie konstrukcje, ale generalnie powinieneś ich unikać w C++. Możesz zrobić tak:

using vec2d_t = std::vector<std::vector<int>>;


int Max_suma( vec2d_t &t, int a )
{
	...
}
 
...

size_t n;

std::cin >> n;
	
vec2d_t tab(n, vec2d_t::value_type(n));

 

Comments

Dałem upvote, bo odpowiedź dobra, chociaż nie na temat. :) W C i C++, przekazując tablice wielowymiarowe do funkcji, należy podać w typie parametru wszystkie wymiary tablicy, za wyjątkiem ostatniego (pierwszego, zależy z której strony się patrzy ;).

---

W pewnym sensie na temat, bo tak skonstruowanej tablicy, bez stałej wielkości drugiego wymiaru, nie da się przekazać w parametrze funkcji (chyba że o czymś nie wiem).

---

Może inaczej: nie "nie na temat", a bardziej "nie odpowiadająca na zadane pytanie" - bo w temacie jak najbardziej tak. Tak czy inaczej, autor otrzymał ładną wskazówkę co do możliwości oraz wyjaśnienie.

A już zupełnie na marginesie - tablica 2D bez stałej wielkości drugiego wymiaru to tablica alokowana dynamicznie, a więc o typie T**, a to już da się przekazać do funkcji. Aczkolwiek wiem, że nie o to Ci chodziło. :)

---

Panowie, dziękuje za pomoc, ale potrzebuje jeszcze w miarę możliwości wytłumaczenia działania pierwszej linijki podanego kodu. Chciałbym to zrozumieć, a nie tylko użyć i zapomnieć. 

Answer 2

Cześć, próbujesz w zły sposób przekazać tablice do funkcji.

Przedstawiam Ci 3 sposoby przekazywania tablic wielowymiarowych.

 

Sposób 1.

W tym sposobie można stworzyć tablicę w taki sposób w jaki zrobiłeś to Ty.

#include <iostream>
using namespace std;
void wyswietl(int t[3][3])
{
    for(int i=0; i<3; i++)
        for(int j=0; j<3; j++)
        cout << t[i][j] << " ";
}
int main()
{
    int tab[3][3]={{1,2,3},{4,5,6},{7,8,9}};
    wyswietl(tab);
   return 0;
}

Tutaj niestety musisz znać 2 rozmiar tablicy(tyko pierwszego można nie pisać), ale da się to ominąć ;). Patrz sposób 2 i 3.

Sposób 2.

 W 2 sposobie potrzebna będzie dynamiczna alokacja tablicy. Jeżeli nie wiesz jak to zrobić wstawiam link

#include <iostream>
using namespace std;
void wyzeruj(int **t)
{
    for(int i=0; i<3; i++)
        for(int j=0; j<3; j++)
        t[i][j]=0;
}
int main()
{
    int **tab = new int *[3];
    for(int i=0; i<3; i++)
        tab[i]=new int [3];
    wyzeruj(tab);
   return 0;
}

Sposób 3.

Ten sposób polega na zasymulowaniu wielowymiarowości. Wyliczasz indeksy(tak samo jak to robi kompilator) wzorem: indeks=(rozmiar1 * szerokosc_tablicy) + rozmiar2.  Można tak zrobić, ponieważ tablice w pamięci operacyjnej są układane liniowo(jedna za drugą).

#include <iostream>
using namespace std;
void wyzeruj_element(int *t,int rozmiar1, int rozmiar2, int szerokosc)
{
    t[rozmiar1*szerokosc+rozmiar2]=0;
}
int main()
{
    int tab[3][3];
    wyzeruj_element(&tab[0][0],2,1,3);
    cout << tab[2][1];
    return 0;
}

A tu możesz przeczytać o tym więcej:

http://www.algorytm.edu.pl/tablice-w-c/tablica-jako-argument-funkcji.html

https://forum.dobreprogramy.pl/t/c-przekazywanie-tablic-wielowymiarowych-do-funkcji/415952/2

https://www.youtube.com/watch?v=ByzWW_IiGU0

Jak czegoś nie wiesz jeszcze to pytaj.

   

 

 

Comments

Twój sposób numer dwa nie jest zbyt elegancki. Jeżeli już używasz tablicy wskaźników do dynamicznie alokowanych obiektów, to przynajmniej opakuj ją w klasę i zarządzaj prawidłowo pamięcią.

Sposób trzeci jest nawet gorszy, bo ma niezdefiniowane zachowanie. Za pomocą wskaźnika &tab[0][0] można się odwoływać tylko do elementów pierwszej podtablicy.

---

Sposób trzeci jest nawet gorszy, bo ma niezdefiniowane zachowanie. Za pomocą wskaźnika &tab[0][0] można się odwoływać tylko do elementów pierwszej podtablicy.

Widzę że nie spojrzałaś nawet dokładnie na to, ponieważ w powyższym przykładzie odwołuje się do ostatniej podtablicy. xD

Twój sposób numer dwa nie jest zbyt elegancki. Jeżeli już używasz tablicy wskaźników do dynamicznie alokowanych obiektów, to przynajmniej opakuj ją w klasę i zarządzaj prawidłowo pamięcią.

Możesz zademonstrować to opakowanie w klasę. Bo chyba nie do końca wiem o co Ci chodzi. A nie zwolniłem pamięci ponieważ to jest przykład na przekazywanie tablic a nie na zarządzanie pamięcią. Gdyby ktoś nie wiedział jak to robić to podałem wyżej link. ;)

 

---

Wywołujesz funkcję wyzeruj_element z argumentami 2,1,3, a to jest równoważne temu: tab[0][7] = 0; i jest to wyjście poza zakres tablicy, bo maksymalny dopuszczalny indeks to 2.

---

Nie ma czegoś takiego jak "maksymalny dopuszczalny indeks". Jeżeli np. stworzysz 7-elementową tablicę i spróbujesz edytować/odczytać 11 szufladkę to kompilacja się powiedzie i zawartość tego miejsca w pamięci ram zostanie zmieniona/odczytana.

W przypadku takiego statycznego tworzenia tablic jak ja to zrobiłem(patrz sposób 3) komputer poukłada te 3 tablice liniowo w pamięci ram.

A więc numer szufladki oblicza się wzorem a*b+z

gdzie:

a - numer podtablicy

b - szerokość podtablicy

z - numer szufladki podtablicy

A więc tab[a][z] jest równoważne z tab[a*b+z]

Kompilatory używają właśnie tego wzoru.

Jeżeli chcesz to zobacz sobie że ten sposób działa. Gotowy kod który wstawiłem możesz skopiować sobie do ideona i zobaczysz że na wyjściu będzie 0.

 

A co do 2 sposobu to nwm skąd Twoja krytyka. Jest to najbardziej polecany sposób wśród programistów. Właśnie ten sposób jest przedstawiony na stronie algorytm.edu. I właśnie tak uczono mnie tego na uczelni. Jeżeli znasz lepszy sposób to śmiało go pokaż :p. Pozdrawiam.