Najpierw na stos jest wrzucany instrukcją CALL rejestr niejawny EIP następnej instrukcji, czyli adres (bezwględny), gdzie został załadowany do pamięci nast. Wtedy następuje przeskok do nast. Dzieje się tak dlatego, że w instrukcji CALL jest podany adres względny pierwszej instrukcji za tą właśnie instrukcją (która ma długość 5 bajtów), a instrukcja CALL odkłada na stos adres powrotu będący adresem następnej instrukcji.
Następnie instrukcja POP zabiera ze stosu ten adres do rejestru EAX. Wtedy jest obliczany instrukcją LEA adres bezwzględny dane; obliczany przez dodanie do adresu bezwzględnego nast odległości względnej pomiędzy etykietami dane a nast. I wrzucany do rejestru EBP.
Ten adres dane jest wrzucany na stos dla następnego wywołania funkcji printf z bootloadera, a po powrocie z tego wywołania jest z tego stosu zabierany.
Na końcu jest wywoływana funkcja exit z bootloadera.