Sens bycia kimś

Question

Witam wszelkich offtop'owiczy,

otóż przypadkiem natknąłem się na pewien wpis o sensie życia, a że jestem jednym z tych co myślą więcej niż chcą, to mój umysł ogarnęła pewna zagwozdka. Głównym tematem było "Żyć dla siebie, czy dla kogoś". A że wedle mego uznania, programiści to społeczność, której fale mózgowe nadają na nieco podobnej częstotliwości, postanowiłem Wam zadać pytanie, tym których ciekawi, być może mogę to tak nazwać, "filozofowanie"... Zapewne co najmniej większość z Was odpowie, bez zastanowienia, iż życie dla kogoś równa się z prawdą, bo życie dla siebie nie dość, że jest egoistyczne, to jest po prostu bezsensowne. Ale w pewnym momencie mój umysł zadał mi pytanie, co jeśli nie ma się dla kogo żyć, ile jest w tym sensu, by być produktywnym, pokonywać sytuacje niemożliwe dla większości osobników, być kimś wielkim, ale dla samego siebie? Po co starać się, upadać codziennie po tysiąc razy z jakiegokolwiek powodu i wstawać, i tym bardziej czerpać z tego satysfakcję, że się wstało? Jak widzieć w potworze ładną twarz? Jest może ktoś, kto by na to był w stanie sensownie odpowiedzieć? Bo podświadomość atakuje mnie tym, iż nie ma takiej możliwości, by cieszyć się życiem dla siebie, przez co świadomość nie reaguje wcale, bo już dostała swoją odpowiedź...

Comments

Parafrazując "Zycie to nie jest gra o sumie zerowej" im więcej dajesz tym więcej masz niekoniecznie $. Dopiero jak osłabniesz to pojawia się "Ja".

---

Nie wiem, czy do końca dobrze to odebrałem, jednakże dając więcej z siebie, w którymś kierunku powinno przeć się w nim, czy powoli, czy szybko, to różnie ale jednak przeć. Ale jak to robić, kiedy powiedzmy, że straciło się najważniejsze osoby w życiu? Czy to jest możliwe odnaleźć siłę i chęć do przeżywania tej codziennej koszmarnej rzeczywistości? W drugiej kwestii też jest prawda, ale i nie dla każdego osobnika wydaje mi się. Myślę tak z racji, iż (jeśli dobrze rozumiem co oznacza "Ja") nad "Ja", można pracować nie tylko będąc osłabniętym, jeśli potrafi się wchodzić w głąb siebie, choć większość społeczeństwa nie stara się tego robić, czyli większość ekstrawertyków zapewne będzie w tej grupie.

---

To o czym piszesz to za gruby kaliber dla mnie. I jak chcesz porady komputerowej to nie idziesz do psychiatry, tylko szukasz dobrego informatyka i na odwrót.

A z tym ja to chodziło mi, że bardziej skupiasz się na obowiązkach (działaniu), niż nad pracą nad sobą, ale jak napisałem wcześniej, to za duży kaliber. Taka podwórkowa psychologia to do dużo bardziej banalnych przypadków.

---

@Nabuchadonozor, grubo, na pewno żyć dla siebie to podstawa i bliskich- ale nie ludzi "takich obcych" bo tak naprawdę wszyscy umieramy, a ty masz przeżyć życie jak TY chcesz to twoje życie, nie innych, ich opinia o ile nie pomaga - powinna  zakonczyc sie w twojej dupie o ile nie jest wartościowa i nie pomaga 

Nie ma co robić czegoś dla kogoś bo on tak chce, 

---

A co to znaczy według Ciebie w ogóle żyć dla kogoś? Nic z tego nie masz? Czy chcesz jednak żyć dla kogoś, ale chcesz coś w zamian. Np. chcesz żyć dla partnerki/partnera, ale musi Cię kochać - jak Cię biedzie zdradzać to nie będziesz żył dla niej/niego? A może żyć dla dzieci, ale jeśli będą Cię nie szanowały, ignorowały i żyły zupełnie nie jak Ty uważasz, to będziesz z nimi utrzymywał kontakt czy nie? Czy żyć dla kogoś znaczy, że oddajesz się komuś całkowicie czy pod pewnymi warunkami? Jeśli pod pewnymi warunkami, to czy to faktycznie życie dla kogoś? A, czy w skrajnym przypadku, że nie uzyskujesz nic w zamian i nic nie oczekujesz, czy nie dostajesz w zamian satysfakcji, że robisz coś dla kogoś? Można się uzależnić od czegoś takiego nawet jak oddawanie krew i to nie przez czekolady co się dostaje w zamian :P tylko dla tego, że taką przyjemność potrafi sprawiać robienie czegoś dla kogoś. Więc zadaj sobie pytanie, czy tak szczerze da się żyć dla kogoś?

Wszyscy jesteśmy egoistami. Niektórzy po prostu to lepiej ukrywają pod - czasem nawet przed samym sobą.

---

Zawsze możesz wybaczyć, by zdjąć im ten ciężar z sumienia.

Answer 1

Bo podświadomość atakuje mnie tym, iż nie ma takiej możliwości, by cieszyć się życiem dla siebie

Błąd w kodzie odpowiedzialnym za myślenie. Życie jest po to, aby je wykorzystać i rozwinąć się do granic możliwości. 

Comments

Tak, prawda. Jednakże gdybyś był sam na świecie, żadnego więcej innego człowieka, ale powszechna byłaby wiedza, którą aktualnie masz w głowię na temat np. programistyki, to szedłbyś w tym kierunku, pisał programy sam dla siebie? Albo czy uprawiałbyś sport, który wymaga wiele dyscypliny, po to, aby np. dobrze wyglądać (siłownia)? Wydaje mi się, że takie cos nie miało by wtedy miejsca, bo nikomu by się nie chciało być silniejszym ze względu na siebie, choć nie mówię o ludziach, którzy trenują wiele lat, zaczęli po to, by zejść z masy tłuszczowej, by estetyczniej wyglądać, ale potem już się tak przyzwyczaili do dobrej formy, że zaczynają w pewnym momencie robić to dla siebie. W takim wypadku nie było by miejsca na owe sytuacje, bo nie było by pierwotnej myśli o rozpoczęciu treningów, bo nie było by dla kogo, przez co tok myślowy nie wstąpiłby na tą drogę...

---

@Tomasz Sobczak, 

Życie jest po to, aby je wykorzystać i rozwinąć się do granic możliwości. 

To zostało jakoś odgórnie narzucone?